ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

Το 1902 και για δύο μήνες, ο Τζακ Λόντον, παγκοσμίως γνωστός αμερικανός 

συγγραφέας, έζησε σε μια από τις πιο φτωχικές συνοικίες του Λονδίνου, στο 

Ήστ Έντ, ανάμεσα σε ανθρώπους που στερούνταν την στέγη, το φαγητό, την 

ξεκούραση, την εργασία, υποδυόμενος και ο ίδιος τον φτωχό και τρωγλοδύτη. 

Οι περιγραφές του ζωντανές και αληθινές είναι μαχαιριές στην αξιοπρέπεια 

του Ανθρώπου και δυνατό χαστούκι στον Καπιταλισμό και στην Αγγλία.

Έγραψε:

«Σ’ όλη την οικουμένη δεν μπορεί να βρεθεί θέαμα αθλιότερο από το 

“φοβερό Ήστ Έντ” του Λονδίνου, με το Γουάιτσαπελ, το Χόξτον, το 

Σπάιταλφιλντς, το Μπέθναλ Γκρίν και το Γουάπινγκ...»

Και παρακάτω:

«Το χρώμα της ζωής είναι γκρίζο και μουντό. Όλα είναι ανήμπορα, 

απελπισμένα, απαρηγόρητα και βρώμικα. Η μπανιέρα είναι είδος ολότελα 

άγνωστο, μυθικό όπως η αμβροσία των θεών. Οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι 

βρωμεροί, ενώ κάθε προσπάθεια που καταβάλλουν για να γίνουν καθαροί 

καταλήγει σε χοντρό αστείο, όταν δεν καταλήγει σε αξιοθρήνητη τραγωδία. 

Ασυνήθιστες κι ιδιότροπες μυρουδιές σκορπάει ο λιγδιασμένος άνεμος, και 

η βροχή, όταν πέφτει, μοιάζει περισσότερο με λίγδα παρά με νεράκι του 

Θεού. Κι οι πέτρες των πεζοδρομίων ακόμα καλύπτονται από λίγδα. 

Κοντολογίς, επικρατεί μια αυτάρεσκη βρώμα σε τέτοια έκταση, ώστε να μη 

μπορεί να την ξεπλύνει παρά μόνο μια έκρηξη του Βεζούβιου ή της Αίτνας.» 

ΑΡΑΓΕ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΗΜΕΡΑ;;;

DIOSKOUROS blog➤

Πηγή ➤