Αναρτήσεις
Ο
Κρισναμούρτι στην Ελλάδα
Μια αφήγηση για την Αθήνα του 1933 από έναν από
τους μεγαλύτερους μυστες της φιλοσοφίας που γνώρισε η ανθρωπότητα!
"Μοιάζει με την Καλιφόρνια (η Αθήνα το 1933)
αλλά είναι πιο όμορφη, πιο ώριμη, ο αέρας είναι απαλός και οι άνθρωποι τρομερά
φιλικοί. Υπέροχος τόπος για να μείνει κανείς. Βιολετί λόφοι, γεμάτοι λουλούδια,
αμπελώνες, κυπαρίσσια, ελιές και άγρια θυμάρια με πορφυρά άνθη. Τι τόπος! Η
Ακρόπολη δεν έχει το ταίρι της και είμαι ερωτευμένος με μια κυρία που δυστυχώς είναι από μάρμαρο. Η τύχη μου
βλέπετε! Είναι η θεά της Δικαιοσύνης, η Θέμις. Είναι πραγματικά υπέροχη και μου
έκλεψε το μυαλό και την καρδιά".
“Ποτέ μου δεν είχα δει κάτι τόσο όμορφο, απλό και
δυνατό, όσο ο Παρθενώνας. Ολόκληρη η Ακρόπολη είναι εκπληκτική, σου κόβει την
ανάσα, και μπροστά της όλα τα άλλα δημιουργήματα της ανθρώπινης έκφρασης είναι
χυδαία, μέτρια και γεμάτα σύγχυση. Τι άνθρωποι ήταν αυτοί οι λίγοι υπέροχοι
Έλληνες τότε! Πρέπει να τον δει κανείς για να καταλάβει ότι καθετί άλλο που δε
βαδίζει στο δρόμο της αιωνιότητας είναι ασήμαντο, γελοίο και ανόητο.”
“Ο ναός έβλεπε τη γαλανή Μεσόγειο. Ήταν
ερειπωμένος και το μόνο που απόμενε απ’ αυτόν ήταν οι μαρμάρινες κολόνες. Είχε
καταστραφεί σε κάποιο πόλεμο, αλλά ήταν ακόμα ιερό καταφύγιο. Κάποιο σούρουπο,
με το χρυσό ήλιο να πέφτει στα μάρμαρα, ένιωσες την ιερή ατμόσφαιρα. Ήσουν
μόνος, χωρίς τους επισκέπτες και την ατέλειωτη φλυαρία τους γύρω σου. Οι
κολόνες έπαιρναν ένα καθαρό χρυσαφί χρώμα και η θάλασσα κάτω μακριά ήταν έντονα
γαλάζια. Υπήρχε ένα διατηρημένο άγαλμα της θεάς, αλλά ήταν κλειδωμένο.
Μπορούσες να τη δεις μόνο σε ορισμένες ώρες κι έτσι έχανε την ομορφιά της
ιερότητας. Η θάλασσα παρέμενε γαλάζια…”
“Όταν πας στην Ελλάδα και δεις για πρώτη φορά τον
Παρθενώνα νιώθεις ότι έχουν τόσο σπάνια σπουδαιότητα: η ομορφιά του, τα χρώματά
του με φόντο τον ουρανό, όλο το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού, που θέλεις
να γονατίσεις μπροστά του…”
DIOSKOUROS blog➤
Πηγή ➤
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου