ΔΥΟ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι περισσότεροι έλληνες πολιτικοί μοιάζουν, και μπορεί κάποιος που δεν τους γνωρίζει προσωπικά, να τους μπερδέψει, με ηθοποιούς, κακούς ηθοποιούς, ατάλαντους, αλλά πάντως ηθοποιούς. Και αυτό γιατί μιλούν πολύ, συνήθως χωρίς περιεχόμενο (σε αντίθεση με τους πραγματικούς ηθοποιούς που συχνά απαγγέλουν βαθυστόχαστα κείμενα), και πράττουν ή δρούν ελάχιστα. Αυτό το χαρακτηριστικό δεν είναι τυχαίο.
Συμβαίνει επειδή έχουν απέναντί τους ένα λαό άβουλο, αμόρφωτο, πολιτικά ακαλλιέργητο, χωρίς συλλογική συνείδηση, χωρίς κοινό στόχο. Οι ίδιοι οι πολιτικοί το προκάλεσαν και το επιδίωξαν και το πέτυχαν αυτό μετά από χρόνων συστηματική ώθηση του λαού στην αμορφωσιά, αφού η δημόσια εκπαίδευση δεν παράγει μορφωμένους πολίτες, κάν πολίτες.
Ήθελαν έναν πελάτη, όχι έναν ισότιμο συνομιλητή. Ήθελαν την εύκολη κατάφαση, όχι την καλόπιστη κριτική. Έτσι έκαναν ότι ήθελαν. Ψήφιζαν τους πιο αλλόκοτους νόμους. Ένα παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό, ψήφισαν νόμο για την κρατική επιχορήγηση στα κόμματα, που έχει σαν δεδομένο το ποσοστό κάθε κόμματος στις προηγόυμενες εκλογές (λες και είναι κάποιο κόμμα αιώνιο) και επίσης, άκουσον άκουσον, η επιχορήγηση αυτή υπολογίζεται με βάση την εκτίμηση για τα μελλοντικά κρατικά έσοδα, χωρίς να μειώνεται αν αυτά τα έσοδα δεν επιτευχθούν. Ασε που δανείζονται τεράστια ποσά απο τις τράπεζες υποθηκεύοντας μελλοντικές κρατικές επιχορηγήσεις. Η απόλυτη ένδεια.
Μετά απο όλα αυτά καταλαβαίνει κανείς πως η ελληνική πολιτική ελίτ έφθασε σ´ αυτό το χάλι.
Επίσης δεν πρέπει να λησμονούμε τον κυριολεκτικά προδοτικό εναγκαλισμό πολλών ελλήνων πολιτικών με ξένους και ντόπιους επιχειρηματίες. Έτσι εξηγείται και η πλήρης υποταγή τους στη γερμανική άρχουσα τάξη, στην οποία πλέον παρέδωσαν, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, τον πλούτο της χώρας.